Εμείς, η νέα γενιά της Δημοκρατικής Παράταξης
Σπάζουμε τη σιωπή μας
Μιλάμε, Προτείνουμε, Απαιτούμε
Αλλαγή εποχής, Αλλαγή σκυτάλης, Αλλαγή γενιάς
Είναι ώρα να αλλάξουμε ολόκληρο το βιβλίο όχι απλώς να γυρίσουμε σελίδα
Είμαστε η γενιά που κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Είμαστε οι 30αρηδες και 40αρηδες που για πρώτη φορά κινδυνεύουν να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους.
Είμαστε η ίδια γενιά μ’ εκείνους που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν βρει το δρόμο τους και στην οικονομία και στην πολιτική και στην τέχνη. Κοιτάξτε σε όλη την Ευρώπη. Παντού νέα στελέχη, νέοι άνθρωποι προχωρούν, συμμετέχουν, αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Πού είναι αυτή η γενιά στην Ελλάδα; Στη δική μας χώρα ένα ταβάνι, ένα τείχος ορθώνεται μπροστά μας και δεν μας αφήνει να ανασάνουμε, να δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε.
Είμαστε η γενιά που αν τώρα γίνει το κρίσιμο λάθος, θα χάσουμε τη δημιουργική μας νιότη και στο τέλος της ζωής μας δεν θα πάρουμε ούτε καν αυτή την πολυσυζητημένη σύνταξη γιατί το κράτος δεν θα μπορεί να την πληρώσει, αλλά, κυρίως θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας τις τραγικές επιπτώσεις ενός συνεχιζόμενου λάθους.
Είμαστε η γενιά που μας ζητούν να πληρώσουμε όλο το κόστος, να εφαρμόσουμε όλες τις αποφάσεις αλλά την ίδια στιγμή κάνουν ότι μπορούν για να μας κρατήσουν έξω από εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Είμαστε η γενιά που κουράστηκε να ακούει, κουράστηκε να περιμένει, κουράστηκε να της μιλούν για μεγάλες ιδέες και αφηρημένα οράματα.
Είμαστε η γενιά του συγκεκριμένου, είμαστε η γενιά που θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα τώρα ώστε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ελπίδα στη χώρα μας.
Είμαστε η γενιά που θέλει να αλλάξει την ελληνική κοινωνία ώστε κάθε νέος που δεν έχει χρήματα και δεν βρήκε έτοιμη περιουσία, να μπορεί να ανταγωνιστεί εκείνους που βρήκαν δρόμους στρωμένους.
Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση όχι σοβιετικού τύπου όπως είναι η πρόταση της αριστεράς, αλλά ανοιχτή, δημοκρατική, που ξέρει να δίνει ίσες ευκαιρίες και να τους προστατεύει όλους, όμως, ταυτοχρόνως να αφήνει τους ικανούς και τους άξιους ν’ ανθίσουν.
Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση που θα επιτρέψει σ’ ένα παιδί από τα δυτικά προάστια ή από ένα ορεινό χωριό να μπει στα μεγάλα σαλόνια των επιχειρήσεων, της διανόησης, της τέχνης και της πολιτικής.
Θέλουμε μια κοινωνική επανάσταση που θα αφορά τους πολλούς και όχι τους «εκλεκτούς».
Β. Πού βρισκόμαστε σήμερα
Με την επικύρωση του PSI, την έγκριση της δανειακής σύμβασης και την απόφαση του Eurogroup, η χώρα κέρδισε την τελευταία της ευκαιρία να μείνει ζωντανή. Αυτή την ευκαιρία ούτε μπορούμε ούτε πρέπει να την χάσουμε! Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας, η ώρα των μεταρρυθμίσεων.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν μπορεί και υπό ποιες προϋποθέσεις, το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα να οδηγήσει τη χώρα στη γη της ελπίδας.
Η Ελληνική Δημοκρατία κάθε ώρα που περνά, θυμίζει όλο και περισσότερο την Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η Ευρώπη, και ειδικά η Γερμανία που γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει αυτό, είναι οι μόνοι που βοηθούν αλλά το κάνουν ως τιμωροί όχι ως σύμμαχοι.
Θα ήταν όμως ολέθριο λάθος να αναζητήσουμε, αποκλειστικά, την ευθύνη για όσα συμβαίνουν, στον Άλλον. Επειδή η ελληνική οικονομία δεν μπορούσε να παράγει αρκετό πλούτο για να αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο, το πολιτικό σύστημα κατέφυγε στο συνεχή δανεισμό ώστε να μπορέσει να αυξήσει τους μισθούς και συγχρόνως να προβεί σε αθρόες προσλήψεις για την εξυπηρέτηση της πελατειακής του βάσης. Αυτό το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης κατέρρευσε και ποτέ πια δεν θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω. Αν η ελληνική οικονομία δεν αποκτήσει παραγωγική βάση, το πραγματικό εισόδημα των Ελλήνων δεν πρόκειται να αυξηθεί.
Η Ελλάδα, οι Έλληνες, πρέπει να αλλάξουμε γιατί μόνο έτσι θα κερδίσουμε ξανά την εθνική μας κυριαρχία και θα μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και ελπίδα.
Ο λαϊκισμός εμφανίζεται σήμερα κραταιός επειδή για δεκαετίες αφήσαμε την Παιδεία να παρακμάζει, να ευτελίζεται και τελικά να εξευτελίζεται, έρμαιο στα χέρια όλων εκείνων που ερμήνευσαν και εφάρμοσαν την Δημοκρατία όπως τους εξυπηρετούσε. Γιατί το ευαίσθητο σημείο της Δημοκρατίας είναι ένα. Η Παιδεία. Από εκεί καθορίζεται και εξελίσσεται. Η Παιδεία είναι εκείνη που εγγυάται ότι η Δημοκρατία δεν θα γίνει ένα τεράστιο «πλυντήριο» για το ξέπλυμα κάθε είδους ανομίας και πατρωνείας.
Για να μην μετατραπεί η δημοκρατία σε οχλοκρατία προαπαιτείται ένα πολιτισμικό και μορφωτικό «κεφάλαιο» που μόνο ένα δημόσιο και δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να δώσει.
Αν και η Ελλάδα ανήκε πάντοτε στην Ευρώπη, η ταύτιση του ελληνικού λαού με την ευρωπαϊκή ιδέα είχε σαθρά θεμέλια γιατί βασίστηκε, κυρίως, στην ευμάρεια μέσω των επιδοτήσεων και των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης και όχι στην πλήρη αποδοχή ενός τρόπου σκέψης και οργάνωσης της κοινωνίας που οδήγησε ακριβώς στην παραγωγή μεγάλου πλούτου. Θέλαμε να ζούμε σαν Ευρωπαίοι χωρίς να είμαστε Ευρωπαίοι.
Ειδικά το «μαρτύριο της σταγόνας» των δύο τελευταίων ετών έκανε πολλούς πολίτες να αμφιβάλουν και έδωσε τη δυνατότητα σε ακραία στοιχεία και εκπροσώπους του παρασιτικού κεφαλαίου να προπαγανδίζουν υπέρ της εξόδου της χώρας από την Ε.Ε και το Ευρώ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παρασιτικό κεφάλαιο στην μεταπολεμική Ελλάδα εμφανίστηκε ως αποτέλεσμα του δωσιλογισμού και της «μαύρης αγοράς». Ο Εμφύλιος πόλεμος ήταν εκείνος που επέτρεψε να επιβιώσει και τελικά να κυριαρχήσει. Αυτό ακριβώς το κεφάλαιο σήμερα ποντάρει στην χρεοκοπία της Ελλάδας για να την αγοράσει μισοτιμής μετά την πτώχευση.
Η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής διάστασης στην ελληνική εθνική ταυτότητα είναι αναγκαία για να μπορούμε να εγγυηθούμε, μεταξύ άλλων, την ύπαρξη ενός κράτους δικαίου και τη δημοκρατική του λειτουργία. Αυτό απαιτεί μια θετική αφήγηση για την Ευρώπη, ικανή να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η έγκριση της δανειακής σύμβασης και η επικύρωση του PSI δεν πρέπει να μας ξεγελά. Η ιδεολογική ηγεμονία των μεταρρυθμιστικών/ευρωπαϊκών δυνάμεων που φάνηκε να κερδίζουν το 1996 ήταν πρόσκαιρη και αποδείχθηκε συγκυριακή. Πολυδιασπασμένες, φοβικές και ενοχικές –με σπάνιες εξαιρέσεις- μετά το 2000 βρέθηκαν σε συνεχή υποχώρηση με αποκορύφωμα τα δύο τελευταία χρόνια όταν μπροστά στην συνδυασμένη επίθεση των δυνάμεων της αντίδρασης και του λαϊκισμού απέτυχαν να υπερασπιστούν την αυτονόητη αλήθεια ότι για τον πόνο, τα δεινά και τις απώλειες ο κύριος υπεύθυνος είναι ακριβώς αυτές οι δυνάμεις της μόνιμης άρνησης –με αριστερό ή δεξιό κουστούμι- που απέτρεψαν την έγκαιρη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.
Βασικό λάθος των μεταρρυθμιστών ήταν ότι απέφυγαν να δώσουν συγκροτημένα και αποφασιστικά την ιδεολογική μάχη, απέφυγαν την σύγκρουση και, βήμα-βήμα, επέτρεψαν σε κάθε είδους ακραίους να καταλύουν τους νόμους με την χρήση βίας.
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Η ταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας, η συντεχνιακή οργάνωσή της που διαστρέφει την αυθεντική έννοια της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και η πελατειακή δομή του πολιτικού συστήματος συνθέτουν ένα τείχος άρνησης που μέσω της διαφθοράς και των προσωπικών εξυπηρετήσεων είναι το ισχυρό ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια για να γίνουμε ένα ορθολογικό, σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος.
Αν η Ελλάδα δεν προχωρήσει ταχύτατα στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η μείωση ισχύος δεν θα περιοριστεί, φυσικά, στην οικονομία αλλά θα επεκταθεί πολλαπλασιαστικά στη διπλωματία και την αμυντική ικανότητα, ιδιαίτερα μετά από την έξοδό μας από το Ευρώ σε περίπτωση χρεοκοπίας.
Όσοι υποστηρίζουν ότι πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, δεν μας λένε πού θα πάμε γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει πουθενά αλλού να πάμε.
Γ. Τι πρέπει να γίνει
Οι μεταρρυθμιστές πρέπει σήμερα να ανασυγκροτηθούν και να δώσουν την ύστατη μάχη κερδίζοντας την πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Είναι τώρα μια ιστορική ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα αφού η ηγεσία της παράταξης της χρεοκοπίας και της δραχμής επιτέλους αποκαλύφθηκε αναδεικνύοντας το γεγονός ότι η σύγκρουση μεταρρυθμιστών-αντιδραστικών μπορεί να αποτελέσει μια νέα διαχωριστική γραμμή στο πολιτικό σκηνικό.
Η «Κυριακή της φωτιάς» αποτελεί την αρχή μιας διαδικασίας που πρέπει και μπορεί να καταλήξει εκεί που κατέληξε η 28/11/1910, όταν οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας, με χιλιάδες νέα πρόσωπα παντού, ενωμένες και αποφασισμένες υπό την ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου κέρδισαν 307 από τις 362 έδρες και οδήγησαν την Ελλάδα από την ντροπή, την ήττα και τον διεθνή εξευτελισμό σε νίκες και επιτυχίες που κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί.
Ο ελληνισμός έχει μεγάλες και ανεξάντλητες δυνάμεις. Να τις απελευθερώσουμε όπως και τότε.
Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία η επικείμενη επιλογή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ να μην εξαντληθεί στην επιλογή ενός προσώπου αλλά να συμπεριλάβει και καθαρές αποφάσεις για το μέλλον και τις πολιτικές του Κινήματος διότι από αυτές θα εξαρτηθεί η εκ νέου νομιμοποίησή του ως η πλειοψηφική έκφραση της μεγάλης συμμαχίας του Κέντρου με την ευρωπαϊκή Αριστερά.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη μεγάλη μάχη που δίνεται στην Ευρώπη. Οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οφείλουν να δράσουν σήμερα έχοντας πλήρη γνώση και κατανόηση των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Οι λύσεις που προτείνονται από τον γαλλογερμανικό άξονα για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης οφείλονται εν πολλοίς στην κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων ωστόσο πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή τη στιγμή είναι η μόνη διέξοδος που έχουμε. Η συμφωνία στο Μνημόνιο ΙΙ, όσο σκληρή και άδικη κι αν είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, είναι αναγκαία διότι έτσι θα παραμείνουμε εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης για να δώσουμε τη μάχη της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών. Μόνο έτσι θα είμαστε εκεί όταν οι προοδευτικές δυνάμεις καταστούν πλειοψηφικές και υιοθετήσουν αναπτυξιακές πολιτικές.
Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη και να υποστηρίξει ιδέες και πολιτικές όπως:
1. Τον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών
2. Την έκδοση ευρωομολόγου
3. Εξαφάνιση φορολογικών παραδείσων με την απαγόρευση και την ποινικοποίηση κάθε είδους συναλλαγής των Ευρωπαίων μαζί τους
4. Δημιουργία Ευρωπαϊκού Οίκου Αξιολόγησης της Πιστοληπτικής Ικανότητας Χωρών και Εταιρειών υπό τον έλεγχο της Ε.Ε.
Δυστυχώς οι συντηρητικές ηγεσίες ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών δεν κατανοούν ότι οι περιοριστικές πολιτικές δεν μπορούν να επιβληθούν σε καμία χώρα με τρόπο που να θίγει την εθνική τους κυριαρχία. Η επιμονή τους, ειδικά όταν επιλέγεται ως τρόπος η παράκαμψη των ευρωπαϊκών θεσμών, θέτει σε κίνδυνο την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέση μας δεν μπορεί παρά να είναι η φυγή προς τα μπρος με την εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή με την μεταφορά αρμοδιοτήτων από όλα τα εθνικά κράτη μέλη σε ευρωπαϊκούς θεσμούς με δημοκρατική νομιμοποίηση.
Με πρωτοπόρα την Γερμανική κυβέρνηση των συντηρητικών η Ευρώπη σύρεται σε πολιτικές και τρόπους λειτουργίας που αντιστρατεύονται τις θεμελιώδεις ιδέες της Νέας Ευρώπης που γεννήθηκε μέσα από τον πόνο και την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η συντηρητική ηγεσία της Γερμανίας δεν καταλαβαίνει ότι στην Ελλάδα, όπου οι ναζί δολοφόνησαν το 10% του πληθυσμού της (οι μεγαλύτερες αναλογικά απώλειες απ’ όλες τις χώρες που πολέμησαν τότε) και το 90% των Ελλήνων Εβραίων, κατέστρεψαν το 90% της υποδομής της και την καταλήστεψαν αρνούμενοι να επιστρέψουν ακόμα και το κατοχικό δάνειο που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι οφείλουν, εξακολουθούμε ακόμα να θυμόμαστε όσα έγιναν τότε. Το ότι ο ελληνικός λαός συγχώρεσε και προχώρησε μπροστά δεν σημαίνει ότι ξέχασε.
22 Μεταρρυθμίσεις για την Ελλάδα τώρα
1. Ανάπτυξη θα έχουμε μόνο αν υπάρξει ασφάλεια δικαίου (δηλαδή σταθερό φορολογικό καθεστώς και ταχύτατη απονομή δικαιοσύνης), ασφάλεια επενδύσεων(δηλαδή το αν θα λειτουργήσει μια επιχείρηση να μην εξαρτάται από τις διαθέσεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, του τοπικού Βουλευτή, του Δημάρχου ή ενός δήθεν «εκπολιτιστικού/περιβαλλοντικού» συλλόγου), χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές, μείωση εργοδοτικών εισφορών, πρόγραμμα κινήτρων για την απασχόληση ανέργων στον πρωτογενή τομέα παραγωγής σε συγκεκριμένους κλάδους που έχουν ήδη διεθνή αναγνωρισιμότητα και πολιτικές ενίσχυσης των εθνικών πρωταθλητών σε κάθε κλάδο παραγωγής με στόχο οι καλύτεροι να γίνουν ακόμα καλύτεροι
2. Ανάπτυξη σημαίνει νέο παραγωγικό μοντέλο:
• Ισοσκελισμένο εξωτερικό ισοζύγιο για τον πρωτογενή τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία και ορυκτά τσιμέντο),
• Δωδεκάμηνος Τουρισμός στη χώρα μας,
• Επένδυση στην Έρευνα και στην Τεχνολογία. Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την παραγωγή πλούτου, μέσω μιας ανοιχτής οικονομίας, η οποία θα λειτουργεί με κανόνες τέτοιους που θα επιτρέπουν τη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου και όχι την αναδιανομή της φτώχειας. Αυτό γίνεται μόνο μέσω των φόρων και κυρίως των άμεσων φόρων. Είμαστε, όμως, αμείλικτοι εχθροί της σημερινής κατάστασης, όπου φόρους πληρώνουν, κυρίως, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ναι στους φόρους, με την προϋπόθεση να πληρώνουν όλοι και το Κράτος να παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες, ιδίως στους τομείς της ασφάλειας, της υγείας και της παιδείας.
3. Νομοθετική παρέμβαση για την υποχρεωτική δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων του Συστήματος Παρακολούθησης του Κυβερνητικού Έργου που υπάρχει και λειτουργεί εδώ και δύο χρόνια, σε μηνιαία βάση ώστε να ξέρουμε ποιος φταίει κάθε φορά που χρειάζεται να πάρουμε νέα μέτρα επειδή δεν απέδωσαν τα προηγούμενα. Να δούμε πάλι στον Τύπο τις πράσινες, κόκκινες και κίτρινες ενδείξεις για το αν προχωρά το έργο των Υπουργών.
4. Στόχος μας είναι ο κατώτατος μισθός στον ιδιωτικό τομέα να συνδεθεί με τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωζώνης. Όσο υπάρχουν εξευτελιστικοί μισθοί δεν ευνοείται ούτε η καινοτομία ούτε η αριστεία. Η μείωση του κατώτατου μισθού με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας που επιλέχθηκε με το Μνημόνιο ΙΙ, συνιστά μια πολύ αρνητική εξέλιξη που οφείλεται ακριβώς στην έλλειψη παραγωγικής βάσης της οικονομίας που οδήγησε στην επιλογή της εσωτερικής υποτίμησης. Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι ενώ οι Έλληνες δουλεύουν πολύ περισσότερο από τους Γερμανούς, παράγουν πολύ λιγότερα. Έτσι προκύπτει ο κατώτατος μισθός που υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα, όμως η μείωσή του μόνο βραχυπρόθεσμα μπορεί να βοηθήσει ενώ θα οδηγήσει άμεσα σε βαθύτερη ύφεση.
5. Στόχος μας είναι οι συμφωνίες των κοινωνικών εταίρων, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, να ξαναγίνουν απολύτως σεβαστές. Οι προβλέψεις του Μνημονίου ΙΙ συνιστούν μια σημαντική οπισθοδρόμηση γιατί δεν θέλουμε ένα Κράτος-Πατέρα που πάντα ξέρει τι είναι καλύτερο και παρεμβαίνει κι εκεί που δεν χρειάζεται.
6. Κατάρτιση κρατικού προϋπολογισμού από μηδενική βάση. Δικαίωμα τροποποίησης των επιμέρους ποσών κατά την κοινοβουλευτική συζήτηση χωρίς να αλλοιώνεται η τελική πρόβλεψη του προϋπολογισμού για τη σχέση εσόδων-εξόδων. Δηλαδή όποιος θέλει να προτείνει, πχ αύξηση των δαπανών για τα σχολεία, να μπορεί να το θέσει σε ψηφοφορία αρκεί να προτείνει ισόποση μείωση άλλου κονδυλίου, πχ μείωση των δαπανών για τη διατήρηση εκατοντάδων στρατοπέδων.
7. Μείωση τιμών δεν πρόκειται να γίνει αν δεν λειτουργήσουν οι νόμοι της αγοράς, δηλαδή αν δεν καταργηθούν κάθε είδους προστατευτικές διατάξεις για την περιφρούρηση του εισοδήματος συγκεκριμένων επαγγελματικών κατηγοριών. Πχ θα έχουμε πάντα τις υψηλότερες τιμές βενζίνης όσο υπάρχει το συγκεκριμένο σύστημα παραγωγής, αποθήκευσης και διάθεσής της και η Επιτροπή Ανταγωνισμού δεν λειτουργεί όπως ταιριάζει στον τίτλο της.
8. Πρόγραμμα Σεισάχθειας με στόχο την μείωση των δόσεων και των τόκων για τα στεγαστικά και επιχειρηματικά δάνεια κατ’ αντιστοιχία των μειώσεων στους μισθούς και τα έσοδα των επιχειρήσεων.
9. Νέες σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας. Πολιτεία και Εκκλησία να συμφωνήσουν μαζί ένα 10ετές χρονοδιάγραμμα το οποίο να οδηγήσει σε διακριτούς ρόλους χωρίς γκρίζες ζώνες.
10. Εφαρμογή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης όπως και όλων των μεταρρυθμίσεων που έχουν νομοθετηθεί, χωρίς εκπτώσεις. Αύξηση του ποσοστού του προϋπολογισμού για την παιδεία, την έρευνα και τον πολιτισμό στο επίπεδο του μέσου όρου των χωρών της Ε.Ε.
11. Επανεξέταση της μονιμότητας στον στενό δημόσιο τομέα ταυτόχρονα με την κατάργηση του πελατειακού πολιτικού συστήματος.
12. Εισαγωγή στο δημόσιο αυστηρότερων διαδικασιών αξιολόγησης και βαθμολόγησης με ταυτόχρονη πρόβλεψη συντομότερων διαδικασιών για την απόλυση όσων αξιολογούνται αρνητικά ή υποπίπτουν σε σοβαρά πειθαρχικά παραπτώματα. Στα πειθαρχικά συμβούλια δεν πρέπει να μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων.
13. Προσλήψεις στο Δημόσιο μόνο μέσω ΑΣΕΠ. Εφαρμογή της πρόβλεψης για τη δοκιμαστική θητεία των δημοσίων υπαλλήλων πριν την μονιμοποίησή τους.
14. Άσκηση μιας μεταναστευτικής πολιτικής διπλού στόχου: α) παρεμπόδιση της παράνομης εισόδου στη χώρα με κάθε νόμιμο τρόπο και άμεση απέλαση των λαθρομεταναστών, β) πολιτική πλήρους ένταξης των νομίμων μεταναστών που έχουν τις νόμιμες προϋποθέσεις στην ελληνική κοινωνία.
15. Πλήρης αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού τομέα του ασφαλιστικού συστήματος με σταδιακή εφαρμογή του για τους παλιούς ασφαλισμένους. Το Δημόσιο λειτουργεί πυλώνα κύριας σύνταξης που χρηματοδοτείται από προοδευτικές εισφορές όλων των εργαζομένων. Οι έχοντες υψηλά εισοδήματα συνεισφέρουν αναλογικά χωρίς να έχουν την ανάλογη ανταπόδοση. Οι μη έχοντες εισοδήματα συνεισφέρουν σαφώς λιγότερα. Ο πυλώνας αυτός λειτουργεί με καθαρά αναδιανεμητικά χαρακτηριστικά.
16. Οι κοινωνικοί εταίροι λειτουργούν ανταποδοτικό/ κεφαλαιοποιητικό σύστημα που χρηματοδοτείται με τη δημιουργία ατομικών συνταξιοδοτικών λογαριασμών. Συνεισφέρουν εργοδότες και εργαζόμενοι στο ελάχιστο πλαίσιο που καθορίζουν οι συμβάσεις εργασίας. Τα χρήματα αυτά και η διαχείριση τους είναι ιδιοκτησία και αρμοδιότητα του δικαιούχου/εργαζόμενου.
17. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες οικονομικής κρίσης είναι απαραίτητο η Πολιτεία να δημιουργήσει ένα αποτελεσματικό δίχτυ κοινωνικής προστασίας. Γι’ αυτό πρέπει να εγκαταλειφθούν οι γενικές πολιτικές κοινωνικής στήριξης και να προχωρήσουμε σε στοχευμένες παρεμβάσεις με έμφαση στις μονογονεϊκές οικογένειες (η πλειοψηφία τους αποτελείται από νέες μητέρες), τους ηλικιωμένους και τους ανέργους. Η αύξηση των πόρων για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής πρέπει να συνδεθεί ευθέως με την καταπολέμηση της ληστείας του κοινωνικού κράτους από την υπερσυνταγογράφηση φαρμάκων, τις πλαστές συντάξεις κλπ. Να καταλάβει ο Έλληνας πολίτης ότι για κάθε ευρώ που πηγαίνει παράνομα στην τσέπη των επιτήδειων, ένας άνεργος ή μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της ή ένας παππούς και μια γιαγιά, στερούνται την δυνατότητα να ζήσουν αξιοπρεπώς.
18. Άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Το κράτος δεν πρέπει να εγγυάται τα έσοδα κανενός επαγγελματία. Οι πολίτες και όχι το κράτος πρέπει να αποφασίζουν για το πόσα φαρμακεία ή συμβολαιογράφους χρειαζόμαστε.
19. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση να απεξαρτηθεί από την κεντρική κυβέρνηση. Κάθε Δήμος πρέπει να είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για τα έσοδα, τα έξοδα και τις προσλήψεις/απολύσεις των υπαλλήλων του. Ειδικά οι προσλήψεις θα πρέπει να γίνονται μέσω ΑΣΕΠ χωρίς τις σημερινές φωτογραφικές μεθόδους περί προϋπηρεσίας.Τα δάνεια των Δήμων δεν πρέπει να μεταφέρονται στον κεντρικό προϋπολογισμό. Αν ένας Δήμος πτωχεύει, το κόστος να πληρώνουν μόνο οι δημότες του, όχι όλοι οι Έλληνες. Να καταργηθεί η κρατική χρηματοδότηση των Δήμων με την ταυτόχρονη αναγνώριση του δικαιώματος του Δημοτικού Συμβουλίου να επιβάλλει κατά την κρίση του φόρους, τέλη και εισφορές. Όπως λειτουργεί σήμερα το σύστημα, ευνοούνται οι πελατειακές σχέσεις μεταξύ κεντρικής και τοπικής εξουσίας και όχι η χρηστή διαχείριση των οικονομικών.
20. Κατάργηση της νομοθετικής προστασίας των συντεχνιών. Οι πολίτες θα πρέπει να καθορίζουν το πόσους φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους κ.α. χρειάζονται οι τοπικές κοινωνίες για να εξυπηρετηθούν και όχι το κράτος. Θεσμοί όπως οι Ιατρικοί Σύλλογοι, οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, το ΤΕΕ, οι Σύλλογοι Φαρμακοποιών, κ.α. θα πρέπει να λειτουργούν ως θεσμικοί σύμβουλοι - επιστημονικοί φορείς της πολιτείας όπως σαφώς έχει νομοθετικά καθοριστεί ο ρόλος τους και όχι ως κλειστά συστήματα εξουσίας εις βάρος των νέων γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, φαρμακοποιών.
21. Εκπόνηση και εξασφάλιση της χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση ενός πενταετούς προγράμματος για την αύξηση της αγροτικής παραγωγής στην Ελλάδα με την νομοθέτηση ευνοϊκών μέτρων για όσους Έλληνες πολίτες και νόμιμους μετανάστες επιθυμούν να μετακινηθούν από τα μεγάλα αστικά κέντρα στην ύπαιθρο. Στόχος πρέπει να είναι ένα ισοσκελισμένο αγροτικό ισοζύγιο με την παραγωγή κερδοφόρων αγροτικών προϊόντων χωρίς την ανάγκη επιδοτήσεων.
22. Απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας του Έλληνα με την δόμηση του νομικού και φορολογικού μας συστήματος σε δύο απλές αρχές: εμπιστοσύνη στον πολίτη και άμεση, σκληρή τιμωρία όταν ο πολίτης προδίδει αυτή την εμπιστοσύνη. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να καταργηθούν χιλιάδες γραφειοκρατικές διαδικασίες και να αντικατασταθούν από μια υπεύθυνη δήλωση στην οποία όποιος αναγράψει ψεύδη θα πρέπει να οδηγείται άμεσα στη φυλακή και να δημεύεται η περιουσία που προήλθε από την εξαπάτηση του κράτους.
5 Μεταρρυθμίσεις για το πολιτικό σύστημα τώρα
1. Άμεση κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων. Η λειτουργία και επομένως η χρηματοδότηση των κομμάτων είναι αποκλειστική υπόθεση των υποστηρικτών τους. Τίθεται ανώτατο όριο βοηθείας από τον κάθε χρηματοδότη. Απαγορεύεται η χρηματοδότηση από νομικά πρόσωπα. Είναι όμως επιβεβλημένο ο κάθε πολίτης να γνωρίζει ποιος είναι ο υποστηρικτής και πόσα χρήματα δίνει. Γι’ αυτό κάθε χρηματική καταβολή προς τα κόμματα για να είναι νόμιμη, θα πρέπει να δημοσιεύεται σε ειδική ιστοσελίδα του διαδικτύου στην οποία θα αναφέρεται το ποσό, το όνομα, η διεύθυνση και το ΑΦΜ του δωρητή κατά τα πρότυπα του προγράμματος «ΔΙΑΥΓΕΙΑ». Οι συναλλαγές των κομμάτων, ανεξαρτήτως ποσού θα πρέπει να γίνονται μόνο μέσω τραπεζικών λογαριασμών ενώ θα πρέπει να δημοσιεύουν στο ίδιο πρόγραμμα και τα αναλυτικά έξοδά τους. Όλα στο φως τώρα. Η ποινή για την παραβίαση αυτών των προβλέψεων θα πρέπει να επιφέρει βαρύτατο χρηματικό πρόστιμο πολλαπλάσιο του ποσού που δεν δηλώθηκε, καθώς και ποινές στέρησης της ελευθερίας για τους υπευθύνους συμπεριλαμβανομένου και του δωρητή.
2. Πλήρης κατάργηση της αποσπάσεως δημοσίων υπαλλήλων στα κόμματα ή στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες. Κράτος και κόμμα είναι και πρέπει να είναι δύο εντελώς ξεχωριστοί θεσμοί.
3. Απαγόρευση της προσφυγής στην διαδικασία Κοινοβουλευτικής Ασυλίας για μια σειρά αδικήματα και διατήρηση της ασυλίας μόνο για την προστασία του δικαιώματος έκφρασης και ελεύθερης κίνησης και δράσης των μελών του Κοινοβουλίου
4. Αλλαγή του εκλογικού συστήματος με κατάργηση του σταυρού προτίμησης, δημιουργία 200 ολιγοεδρικών (έως 3 έδρες) περιφερειών με ισοδύναμη εκλογική βάση και 100 εδρών όπου θα εκλέγονται οι υποψήφιοι όπως συμβαίνει σήμερα με το ψηφοδέλτιο επικρατείας.
5. Αλλαγή των προβλέψεων και της διαδικασίας δίωξης εναντίον μελών της Κυβέρνησης (άρθρο 86 του Συντάγματος) με κύρια μέριμνα την ταχύτερη διεκπεραίωση και την σημαντική αύξηση του χρόνου που προβλέπεται για την παραγραφή των αδικημάτων
Μεταρρυθμίσεις χωρίς μεταρρυθμιστές δεν γίνονται όπως απέδειξε η εμπειρία των προηγούμενων κυβερνήσεων. Γι’ αυτό ο μεταρρυθμιστικός χώρος οφείλει να ανασυγκροτηθεί και να καταθέσει την πρότασή του για το αύριο της χώρας, επιχειρώντας να κερδίσει την ιδεολογική ηγεμονία.
Προς αυτή την κατεύθυνση, συμβάλλουμε με την κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων σ’ ένα κείμενο που είναι ανοιχτό σε οποιονδήποτε για να προσθέσει νέες ιδέες αλλά και να το συνυπογράψει εκδηλώνοντάς την υποστήριξή του πρώτα και κύρια σε ιδέες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου